مقایسه تأثیر درمان رابطه والد – کودک و درمان متمرکز بر خانواده بر کارکرد خانواده های دارای فرزند مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای

زمینه و هدف: کارکرد خانواده جنبه مهم محیط خانوادگی است که سلامت جسمانی، اجتماعی و هیجانی کودکان را تحت­ تأثیر قرار می دهد. کارکرد خانواده­ هایی که دارای فرزند مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ­ای هستند ممکن است دچار تزلزل شود. هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی بازی­ درمانی رابطه والد – کودک و درمان متمرکز بر خانواده بر کارکرد خانواده­ های دارای فرزند مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ­ای است. روش: پژوهش حاضر از نوع آزمایشی با طرح پیش­ آزمون ­- پس ­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل تمام خانواده­ های دارای فرزند مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ­ای مراجعه­ کننده به مراکز مشاوره شهرستان سنندج در سال 1395 بود که 36 خانواده از آنها با روش نمونه ­گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند و در دو گروه آزمایشی (درمان های رابطه والد – کودک و درمان متمرکز بر خانواده) و یک گروه کنترل به صورت تصادفی جایدهی شدند. جهت گردآوری داده­ ها از مقیاس سنجش کارکرد خانواده (اپشتاین، بالدوین و بیشاب، 1983) استفاده شد. برای گروه­ های آزمایشی ده جلسه دوساعته مداخله صورت گرفت، در صورتی که گروه کنترل مداخله ­ای دریافت نکردند. یافته ­ها: نتایج نشان داد که هر دو گروه آزمایش درمان رابطه والد – کودک و درمان متمرکز بر خانواده بر کارکرد خانواده­ ها نسبت به گروه کنترل مؤثر بودند و درمان رابطه والد – کودک  نسبت به درمان متمرکز بر خانواده بر کارکرد خانواده اثربخش ­تر بوده است. نتیجه ­گیری: با استفاده از دو روش درمانی به کاربرده شده در این پژوهش می­توان گام مهمی در بهبود کارکرد خانواده­ ها برداشت.